اراضی ملی

در این مقاله قصد داریم درباره اراضی ملی صحبت کنیم.

قبل از تعریف و توضیح اراضی ملی، بهتر است با مفهوم ساده و مقدمه ای آن آشنا شویم.

زمین هایی که به دلیل عدم دخالت انسان شکل طبیعی خود را حفظ کرده اند، در زمره ی اراضی ملی قرار می گیرند.

ولی اگر روی همان زمین فعالیتی مانند فعالیت کشاورزی انجام شود، به آن زمین احیا شده گفته می شود.

مطابق مصوبه سال ۱۳۴۱ قانون ملی شدن جنگل های کشور، سابقه احیای زمین ملاک تشخیص است.

بنابرین سند مالکیت بدون احیا فاقد اعتبار خواهد بود.

نکته: اگر قبل از تاریخ تصویب قانون ملی شدن جنگل ها زمینی احیا شود، در زمره ی اراضی ملی قرار نخواهد گرفت؛ البته اگر با درنظر گرفتن شرایطی خاص این اتفاق صورت گیرد، مدت زمانی به عنوان اعتراض برای شخص ثالث در نظر گرفته می شود.

سازمان های اراضی ملی

سازمان منابع طبیعی، سازمان محیط زیست و دولت، ارگان هایی هستند که اراضی ملی به آن ها تعلق می گیرد.

اراضی ملی برون شهری متعلق به اداره منابع طبیعی و اراضی درون شهری به سازمان مسکن و شهرسازی مرتبط است.

اعتراض و پرونده های بی شماری با محوریت ملی بودن یا نبودن یک بخش یا یک زمین ثبت شده است.

دلیل مشخصی هم برای این حجم از اعتراضات نسبت به ملی بودن اراضی وجود دارد.

بسیاری از زمین هایی که با سند متعلق به افراد بوده، پس از اثبات ملی بودن آن، از مالکیت آن ها خارج شده است.

نکته اینجاست که برخی از این زمین ها، زمین های احیا شده ای هستند که مطابق قانون اجازه ی ملی شدن آن وجود ندارد.

اعتراض به تشخیص اراضی ملی

باید بدانید کمیسیون ماده ۵۶ منابع طبیعی ، مسئول تشخیص ملی بودن اراضی کشور می باشد.

اگر فردی نسبت به عدم تشخیص صحیح این کمیسیون اعتراضی داشته باشد، قانون این حق را برای او قائل شده است.

مالک برای اعتراض می تواند به کمیسیون ماده واحده مستقر در اداره منابع طبیعی رجوع کند.

در صورت حل نشدن اختلاف در این مرحله، دادگستری به عنوان مرجع اصلح و مرجع نهایی برای حل اختلاف معرفی می شود. معیار هایی برای تشخیص اراضی ملی از اراضی احیا شده وجود دارد که کارشناسان دادگستری با توجه به آن، تصمیم گیری های لازم را انجام می دهند؛ معیار ها و شاخصه هایی که برای تشخیص این اراضی وجود دارد در مقاله ای جداگانه به آن اشاره نموده ایم.