عدم تمکین در دوران عقد
حق تمکین با زوج است و زوج حق شکایت دارد مگر تمکین در دوران عقد که زوجه باکره باشد.
در فرهنگ ایران اینگونه است که بعد از خوانده شدن صیغه عقد یک فاصله زمانی را زن و مرد دور از هم زندگی می کنند.
این زمان را دوران عقد می گویند در این زمان زن و مرد در یک خانه مشترک زندگی نمی کنند.
پس قوانین این دوران متفاوت است.
براساس ماده ۱۰۸۵ قانون مدنی، حق حبس زن مطرح می شود.
اگر مهریه زن حال باشد تا زمانی که زوج تمام مهریه را پرداخت نکرده است زن حق عدم تمکین دارد.
اما این موضوع برای زن باکره صدق می کند.
بر طبق قانون مدنی ۱۰۸۶
زن با میل خود در گذشته با همسرش نزدیکی نکرده باشد.
تا وقتی که رابطه ای بین زوجین انجام نشده باشد زن می تواند اعلام کند تا تمام مهریه او پرداخت نشود از شوهر تمکین نمی کند. بنابراین اگر در دوران عقد دادگاه حکم قسط بندی مهریه را صادر نماید زن می تواند تا تمام مهریه را نگرفته است، اعلام کند که حاضر به تمکین در دوران عقد نیست.
تمکین در دوران عقد
اگر زنی با میل خود با زوج(مرد) رابطه زناشویی داشته باشد حق حبس ساقط می شود.
جمله فوق به این معنا است که مرد می تواند در صورت تمکین نکردن زن دادخواست دهد.
با توجه به مطالب بالا تمکین در دوران عقد به رابطه زناشویی بین زوجین و دریافت مهریه توسط زن مرتبط است.
حال اگر مرد حکم تمکین دوران عقد از سوی زن را بخواهد، زن فقط در صورتی که به حق حبس استناد کند می تواند حکم تمکین مرد را رد کند.
اگر حق حبس برای زن قطع شده باشد، در دوران عقد حکم به تمکین زوجه اعلام می شود.
اگر زن در دوران عقد، تمکین عام نسبت به همسر خود انجام دهد، یعنی مدتی با زوج زندگی مشترکی داشته باشد بر اساس جمله فوق زن حق رد حکم تمکین به حق حبس را ندارد.
اگر مرد بتواند اثبات کند که زن تمکین عام را در زمان عقد انجام داده حق حبس زن از بین می رود.
