رفع مزاحمت
در این مقاله قصد داریم به موضوع رفع مزاحمت و مدارک مورد نیاز جهت دعوی آن بپردازیم.
در لغت مزاحمت به معنی اذیت کردن و تنگ گرفتن برکسی می باشد دعوی مزاحمت را می توان همان دعاوی تصرف دانست. دعاوی مزاحمت و تصرف به واسطه اقدام و عمل انجام می شود.
طبق ماده ۱۶۰ آیین دادرسی مدنی
می توان اینگونه گفت که دعوای مزاحمت همان متصرف مال غیر منقول که درخواست جلوگیری از تصرف مزاحم را دارد.
مزاحمت اقدامی ناپایدار است که از طرف شخص مزاحم صورت می گیرد به طور مثال شخصی زمین در حال ساخت یا زمین کشاورزی برای شخم زدن دارد.
شخص در ساخت خانه یا شخم زدن زمین کشاورزی اخلال ایجاد کند مزاحمت ایجاد کرده است.
اگر شخصی برای خود حقی قائل باشد و مزاحم با تصور به محق بودن، مال را در اختیار گرفته باشد. در موردی دیگر مزاحم آن مال را وسیله مزاحمت قرار داده یا محرک و سبب آن بوده است شخص مزاحم مانع استیفاء حق شخص ذینفع واقعی گردد شخص ذینفع می تواند به منظور رفع موضوع، دعوای رفع مزاحمت از حق تنظیم کند.
شخص مزاحم به طرق مختلف مانع انجام کار می شود آنقدر اینکار را ادامه می دهد که شخص کشاورز یا مالک زمین دیگر ادامه به فعالیت نکند. شخص مالک هر بار بخواهد دوباره اقدام به فعالیت کند، مزاحم مانع انجام کار شود. شخص برای اینکه فکر می کند در آینده با استناد به فعالیت گذشته مزاحم باز هم مانع می شود طرح دعوی یا شکایت می کند.
رفتار در مقابل عمل مزاحم
در مقابل عمل مزاحم دو رفتار انجام می شود:
- به این دلیل که این عمل از طرف قانون گذار جرم محسوب می شود و برای آن مجازات در نظر گرفته خواهد شد.
متصرف می تواند علیه مزاحم شکایت کیفری کند.
- با اقامه دعوی حقوقی مرتکب به واسطه قوانین حقوقی باید به رفع مزاحمت(در صورت بقاء اثر) عمل کند.
مزاحم ملزم به پرداخت خسارت ناشی از عمل خود بوده است.
مدارک لازم جهت دعوای رفع مزاحمت
- سند مالکیت
اگر سند را در اختیار ندارید می توانید به طرق ذیل ارائه دهید.
۱- استماع شهادت شهود و مطلعین ۲- جلب نظر کارشناس ۳- درخواست استعلام ۴- شماره پرونده استنادی ۵- تحقیقات محلی ۶- معاینه محلی ۷- اتیان سوگند ۸- سایر دلایل و مستندات
- به همراه داشتن کارت ملی جهت احراز هویت الزامی است.
- به همراه داشتن کارت عابر بانک جهت پرداخت هزینه ی دادرسی الزامی است.
ارکان یا عناصر دعوی مزاحمت
- ادامه سبق تصرف
- عدم خروج مال از ید متصرف
- وقوع مزاحمت
ادامه سبق تصرف
ماده ۲ قانون تصرف عدوانی می گوید:
هرگاه مال غیر منقول در تصرف غیر باشد یا مزاحم استفاده متصرف شده باشد لزوم برای خواهان اینگونه است که در زمان تجاوز و قبل از آن مال در تصرف خواهان بوده باشد.
تصرف آنی در مقابل تصرف مستمر و سابق قابل حمایت و پشتیبانی نیست.
عدم خروج مال از ید متصرف
طرح دعوی مزاحمت وقتی از خواهان قابل قبول است که دعوی مزاحمت صورت گرفته باشد؛ خوانده باید اعمالش در استفاده خوانده از مال اخلال ایجاده کرده باشد.
این اعمال بدون اینکه مال از تصرف خواهان خارج شده باشد.
اگر مال غیر منقول را از تصرف خواهان خارج و آن را عدواناً تصرف نماید؛ در بیشتر موارد مزاحمت شروع و مقدمه ای برای تصرف عدوانی است.
وقوع مزاحمت
نکته اول: مزاحمت اقدامی است که ازطرف خوانده واقع می شود که متصرف یا خواهان نتواند با احساس امنیت لازم، از مال خود بهره ببرد.
بنابراین زمانی می توان خوانده را مزاحم دانست و برای او طرح دعوی رفع مزاحمت پرداخت عمل مزاحمت اتفاق افتاده باشد.
در غیر این صورت اگر خوانده مزاحمت ایجاد نکرده باشد و خواهان فقط احساس کند که به محض شروع به استفاده از مال مزاحمت خوانده شروع می شود این احساس حتی اگر منطقی باشد نمی توان گفت مجاز به طرح دعوی رفع مزاحمت است.
نکته دوم: اعمال مزاحمت آمیز باید به قصد مزاحمت انجام شود.
به این معنی است که مزاحمت باید به صورت عمدی انجام شود.
در تحقق دعوی رفع مزاحمت قصد از طرف خوانده شرط است و ادامه آن ضروری است.
نکته سوم: قاضی باید در اتخاذ تصمیم به بررسی کیفی و کمی مزاحمتی که سبب شکایت و اقامه دعوی گردیده، توجه نماید.
ضعف مزاحم یا قدرت متصرف امکان رفع مزاحمت توسط شخص یا شرایط متعارف باید توسط قاضی بررسی شود.
